Anansi Çocukları - Neil Gaiman

Bütün diğer Neil Gaiman kitapları gibi bunu da çok keyif alarak okudum. Kurgu gayet güzel ve akıcıydı. Kitap fantastik bir hikayeden beklenebilecek her şeyi içeriyordu kanaatimce. Tabii eğer bir çocuksanız. Gerçi bu bir çocuk kitabı değil içeriği itibarıyla. Birçok yer yetişkinlere uygun metinler içeriyor. Ancak birçok yerde de hikaye çok çocukça bir hale gelmiş. Yanlış anlaşılmasın. Kendi adıma Neil Gaiman’ın Coraline, Odd ve Ayaz Devleri isimli çocuk kitaplarını da son birkaç yıl içinde severek okumuş olduğum için bu tam olarak bir şikayet değil.

Sonuçta Mezarlık Kitabı ve Yıldız Tozu da bence çocuk kitabı sayılırlar ama yetişkin kitabı muamelesi gördükleri de oluyor. Anansi Çocukları da bu iki kitabın ayarındaydı bana göre. Oysa ben Amerikan Tanrıları ya da en azından Yokyer ayarında bir kitap bekliyordum. Minik hayal kırıklığım bundan kaynaklanıyor işte.

Her daim olduğu gibi bu kitapta da Neil Gaiman yaratıcılığını konuşturmuş ve özgün bir kurgu yaratmayı başarmış. Çekingen, pısırık, kibar Şişko Charlie’nin kendisini sürekli utandırdığı için pek de haz etmediği babasının (aynı zamanda Amerikan Tanrıları’ndan bir karakter – Mr. Nancy / Anansi) bir nevi tanrı olduğunu (babası öldükten sonra), ancak tanrılık özelliklerinin varlığını yeni öğrendiği ve nerede olduğunu bilmediği ikiz kardeşi Örümcek’e geçtiğini öğrenmesiyle başlıyor hikaye. Kardeşine yaşlı komşu teyzenin tavsiyesi üzerine bir örümcekle konuşarak haber gönderiyor ve onu çağırıyor. O da geliyor. Ama Örümcek girişken, utanmaz, yapışkan ve sömürücü herifin teki ve Charlie’nin hayatına çöküyor ve gitmek de bilmiyor. Ancak bu kötü huyları sadece Charlie’yi kötü etkiliyor. Geri kalan herkes zamanında babasına olduğu gibi bu kez de Örümcek’e hayran oluyor. Charlie’ye tek kalan Örümcek’i göndermek için sıradışı çareler aramak oluyor ve böylece olaylar gelişiyor.

Bence Anansi Çocukları Neil Gaiman sevenler için biraz ‘idare et’ kitabı olmuş. Evet tamam çok keyifli bir metin ama biz artık daha elle tutulur şeyler bekliyoruz kendisinden. Buradan yetkililere sesleniyorum. Amerikan Tanrıları’ndan sonra böyle naif kurgular bizi kesmiyor. Küçük çocuk değil, daha üst seviyelerde, yetişkin çocuk kitapları bekliyoruz. Ne bileyim, böyle Stephen King’in Kara Kule’si gibi bir kitap mesela. Lütfen.